چهارچوب نظری سنجش معیارهای رضایت‌مندی سکونتی با رهیافت روانشناسی دین از دیدگاه شناخت شناسی

اندیشه، خرد و خلاقیت نیروی محرک فعالیت­ها در مقیاس خرد و کلان برای انسان و جوامع می­باشد و به فعالیت­های انسان­ساز معنا می­بخشد و از آن جهت اهمیت می­یابد که شهروندان بر حسب میزان و چگونگی نیازهای خویش به استفاده یا عدم استفاده از آنها تمایل داشته، انتخاب نموده و رضایت­مند می­گردند. عدم توجه کافی معماران وطراحان به مجموعه های مسکونی به عنوان کانون­های­ اجتماعی در جریان رشد شتاب­زده شهرنشینی مشکلاتی مانند تعارض­های اجتماعی، شرایط ناهنجار شهری، افزایش فشارهای روانی و ناسازگاری فردی، اجتماعی و محیطی و فاصله­گرفتن از مفاهیم کیفیت و رضایت­مندی را بدنبال خواهد داشت. لذا در عرصه معماری بطور اعم و مفاهیم رضایتمندی سکونتی بطور اخص، نیاز به تفکر و نگرشی زیربنایی با ادغام دیگر علوم از جمله روانشناسی برای نیل به تئوری و نظریه­های جدید کاربردی انسان­ساز در تعامل با محیط و مفاهیم جامعه­گرایی بر مبنای جهان­بینی برای رسیدن به سعادت و صلاح دنیوی و کمال اخروی و معنا دادن به زندگی که همان رضایت­مندی و مطلوبیت می­باشیم. یکی از این نگرش­های عمیق، روان­شناسی­دین است و در حقیقت روان­شناسی دین دانش علوم رفتاری است. پژوهش حاضر با هدف بررسی مولفه­های موثر روان­شناسی­دین بر رضایت­مندی سکونتی انجام گرفته و تلاش دارد مشخص نماید چه مولفه­هایی از رضایت­مندی سکونتی می توانند با مولفه ها­ی شناختی روانشناسی دین ارتباط داشته و مراتب ظهور رضایت­مندی سکونتی فزاینده را در فضاهای مسکونی فراهم آورد. لذا ابتدا درباره مفاهیم و خاستگاه اولیه روانشناسی دین و رضایت­مندی سکونتی بحث شده و نظرات برخی از متفکران موثر در کنار توجه به رویکرهای آنها مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت مولفه های مشترک بنیادی مورد توجه قرار می­گیرد.